Keihard
by willeke on jan.21, 2016, under werk
De afgelopen dagen word ik geplaagd door een keelontsteking.
Prompt moet ik denken aan deze column….
die ik jaren terug vond in ‘Nursing’
een vakblad voor verpleegkundigen.
Hij heeft absoluut een punt!
Thuisfront
In deze column beschrijft de partner de ups en downs van zijn leven met een verpleegkundige
KEIHARD
Verpleegkundige zorgzaam? Laat me niet lachen. Ze houden er helemaal niet van anderen in de watten te leggen. Eigenlijk kun je je als zieke beter overgeven aan de eerste de beste bouwvakker. Van hem kun je misschien nog enige compassie verwachten wanneer je hondsberoerd voelt. Medelijden komt in het woordenboek van de doorsnee verpleegkundige niet voor.
Tenminste, zodra die verpleegkundige is uitgewerkt.
In het ziekenhuis is het natuurlijk anders, zo bewijst ook mijn Ellen. Laatst, vertelde ze, heeft ze nog liedjes van vroeger gezongen met een dame op leeftijd die er de pee in had. Het menske vrolijkte helemaal op.
En Ellen ook, want voor zo’n ontspannen moment is slechts zelden tijd.
Thuis gaat dat anders. Daar moet Ellen minstens een doktersverklaring zien voordat ze gelooft dat ik wat mankeer. Een oorverdovende hoestbui, een loopneus en lodderige ogen zijn volstrekt onvoldoende bewijsmateriaal.
Immers, als Ellen die symptomen vertoont, gaat ze gewoon dóór. En wie dóórgaat, is niet ziek. Het is een logica die mij volledig boven de pet gaat, maar Ellen zweert erbij.
Wie dus denkt dat de partner van een verpleegkundige bij ieder kuchje, ontbijt op bed krijgt, van onder tot boven wordt gewassen en geregeld de kussens krijgt opgeschud, komt bedrogen uit.
Wij moeten ons zelf maar zien te redden, moederziel alleen thuis, terwijl onze geliefden hun gediplomeerde zorgzaamheid botvieren op wildvreemde mensen.
Ellen heeft nooit een liedje voor mij staan zingen, toen ik wel eens wat anders wilde horen, dan die middagsoaps op televisie, waartoe elke verveelde zieke is veroordeeld.
Voor de goede orde: een zieke verpleegkundige verwennen heeft óók geen zin.
Als Ellen eindelijk eens ziek thuis blijft, is haar schuldgevoel jegens haar collega’s zo groot, dat iedere herinnering aan haar toestand louter agressie opwekt.
Het is puur afzien als er ten huize van een verpleegkundige iemand onwel is.
Voor zieken is het ziekenhuis een prima plek.
Partner.
januari 21st, 2016 on 08:44
Wat een waar verhaal! Sterkte met je keel 🙂
januari 21st, 2016 on 09:27
O, wat een geweldig verhaal! Sterkte met de keel….ik ben ook een beetje zielig….wortelkanaalbehandeling met nasleep…..
groetjes!
Francisca
januari 21st, 2016 on 11:20
Beterschap toegewenst.
januari 21st, 2016 on 15:37
Haha dat is kernachtig uitgedrukt. Zit natuurlijk wat waars in, maar ik heb toch zo het idee dat het bij jou thuis anders gaat….
januari 22nd, 2016 on 16:31
Er steekt vast veel waars in dit mooie verhaal !
Ik heb nml. voor de klas gestaan met 24 meisjes in het kooklokaal als kooklerares,……als mensen dat hoorden zeiden ze ook gelijk tegen mijn DH : Oo wat zul jij lekkere dingen eten !
Het eten was best lekker en verantwoord , maar niet voortdurend aparte lekkere hapjes ! Hij en de jongens waren soms ook proefkonijnen ! Ik heb ze eens zwezerik laten eten ,……..ze weten het nòg! Groetjes ,R.